Selam blogdaş, naber?
Bu aralar çok acayip haller içerisindeyim. Dedim beni en baba kim anlar, blogum!
Ya mesela hiç şey duygusunu hissettin mi ? Böyle bir şeye ya da bir yere aitken sürekli şikayet edersin falan, ama gün gelir, o şikayet ettiğin şey elinden alınırsa, deli gibi oflaya puflaya yaptığın şeyleri özler olursun. Yahu bu ne dandik bi his. Nankörlük desem değil, buldu da bunamacılık desem değil nasıl bir şey arkadaşım bu?
Yani mesela yapmam gereken onlarca şey var, ama bu düşünceler, hissiyatlar ciddi şekilde konsantrasyonumu etkiliyor.
Ahhh, bir de hazır bu gece baya doluyken bir konudan daha söz etmek istiyorum..
Şimdi küçük bir insan topluluğu düşünün. Bu insan topluluğu sizin işleriniz ya da yapacaklarınız henüz plan aşamasındayken size; "aslansın, kaplansın, ben her türlü yardımı edicem sana, tamam ya bende o, ayarlarım ben, neeet ! " falan desin. Sonra sizin o plan aşamasındaki işleriniz gerçeğe dönmeye başlasın ve "dur bi bakalım şu şu bana böyle diyordu bi yoklayayım" dediğinizde... Pufff.. Hepsi uçmuş gitmiş olsun.
Korktun di mi ?
Böyle insan mı olur, durum mu olur? Bayaa bayaa cibiliyetsizlik yani.
Ya da bir şeye umutlandırıp umutlandırıp, afedersin ama "nah" yapmak gibi.
Ayıp değil mi olm, o nasıl iş öyle, yapmayın, etmeyin böyle şeyler gözünüzü seveyim. Darlandım burda.
Ayrıca buradan yetkililere sesleniyorum...
Ya da neyse, bi şey yapamazlar zaten.
(Not: Görsel ararken karşıma Behlül'ün arabada aağğğğhhkk diye çıldırma sahneleri çıktı. Heh işte aynen öyleyim. )
Öptüm sizi şapşup.
Cut!
